Hoe het in zijn werking gaat

Ik zal twee verhalen  vertellen, linkerheup, en rechterheup. Beide revalidatie's gingen totaal anders, en niet alleen omdat links vele malen erger was, maar omdat mijn instelling en aanpak anders was bij links als bij rechts. Bij mijn linkerheup, was alles nog nieuw, en wist ik totaal niet wat er ging gebeuren. Ik wist alleen, dat als ik geopereerd ging worden, de pijn weg ging, en dat was voor een zestien jarige, genoeg. Bij mijn rechterheup ging alles veel soepeler, en dat alleen maar omdat ik wist wat er ging gebeuren en een positieve houding had. Daarom; heb ik deze site opgericht.

Voorbereiding op de operatie
Het begon bij het niet mogen eten voor de operatie, voor ons is het ziekenhuis in Assen even rijden dus dit was erg lastig, maar voor het goede doel. Dan komt als je in het ziekenhuis aankomt; bloedprikken, dan controleren ze jou waardes voordat ze je gaan opereren. Dokters kunnen heel veel zien in je bloed. Bloedprikken ben ik geen fan van, maar het ging heel netjes en snel. Toen kreeg ik een gesprek met een zuster, die ging vragen stellen zoals; ''Wanneer heb je voor het laatst alcohol gedronken?'' en ''Wanneer heb je voor het laatst medicijnen gehad?'' Vaak weten ze hier het antwoord al op want ziekenhuizen weten het wel als je medicatie slikt, maar alles moet dubbel gecheckt worden. Het grappigste vond ik nog, dat ze vroeg wanneer ik voor het laatst had gepoept. Dit was iets belangrijks, vertelde ze, want na de operatie kan ik mijzelf niet goed bewegen, en kan ik dus niet even naar de wc wandelen. Als dit allemaal gecheckt is krijg je een armband met je naam en geboortedatum voor de dokters om je pols. Nog een extra dubbel check.

Zodra je geopereerd kan worden, moet je je uitkleden en een soort hesje aan. Ik moest met een marker stift een pijl neerzetten op mijn heup, zodat de dokter/chirurg (extra) kan controleren welke heup gedaan moet worden. Dan krijg je plakkertjes op je borst en een apparaat aan je vinger; allemaal om te controleren hoe het met jou gaat. Ook krijg je een infuus in je arm. Dit is een soort klein spuitje om medicijnen toe te dienen via de bloedvaten. Als je iets tekort komt, zoals bijvoorbeeld vocht (water) kunnen ze dit ook toedienen. Het spuitje zit vast aan je hand of in de holte van je elleboog met een plijster. Zodra het er in zit, voel je er niets van. Dan krijg je medicatie voordat je meegaat naar de operatiekamer en je onder narcose word gebracht. De operatie duurde 1,5 uur; maar de narcose voelt alsof je je ogen dicht doet, en weer open doet, iets langer als knipperen. Gek hé?

Na de operatie
Normaal gesproken word je wakker, in een uitslaapkamer. Je hebt nogsteeds je infuus, en plakkertjes aan je borst, apparaatje om je vinger heen. Maar nu heb je ook een roze/gele heup (desinfectiemiddel) en een catheter in je urinebuis. Deze zorgt ervoor dat als je moet plassen, het vanzelf gaat. Ik vond de catheter niet fijn, maar het doet absoluut geen pijn. Je urine wordt opgevangen in een soort bak die de zusters legen zodra hij vol is. Als je onder de 18 bent word je wakker uit de narcose met een van je ouders, als je ouder bent als achttien word je alleen wakker, naast andere patienten en zie je een van je ouders in de volgende kamer; de kamer waar je een week gaat doorbrengen om te herstellen. Als je onder de 18 bent mag een van je ouders ook op een stretcher blijven slapen, naast je. Ik had mijn moeder naast mij voor beide operaties en dat was heel fijn. Als je wakker word, in mijn geval, kan je misselijk zijn van de narcose, maar tegenlijkertijd honger hebben omdat je voor de operatie niets mocht eten. Ik heb gewoon gegeten ondanks de misselijkheid en er was niets aan het handje. Dan gaat het proces vervolgens zo voor de komende dagen: Je gaat rechtop proberen te zitten, je gaat proberen op de bed rand te zitten, je gaat proberen te staan, te lopen met een looprek, lopen met twee losse krukken, en als laatste een hindernisbaan. Dit doe je allemaal onder begeleiding van een fysiotherapeut van het ziekenhuis. De hindernisbaan is gewoon een stukje gang dat de fysiotherapeut gebruikt om hindernissen neer te leggen, dit zijn drempels waar jij overheen moet lopen met krukken. Als je dit kan dan mag je in principe naar huis. Het is een soort laatste test. 

Linkerheup
Ik kan mij vrij weinig herinneren, van het moment dat ik uit de narcose kwam. Ik weet dat ik mijn ogen open deed, dokter en mama heb gezien en toen direct weer ben gaan slapen omdat dat ene momentje mij al heel erg uitputte. Ik was zestien, en dacht na de operatie zo het ziekenhuis uit te huppelen, maar dat viel reuze tegen. Ik heb heel veel pijn ervaren toen, omdat ik niet wilde bewegen. Ik drukte zodra ik kon, op het medicijnpompje en bleef zo stil liggen als ik maar kon. Ik werd hier ook heel ongelukkig van want omdat ik zo lang stillag, heb ik mijn eigen herstel een beetje tegen gehouden. Ook mijn catheter zat heel erg in de weg, ik had ineens een slang tussen mijn benen en het leek alsof ik bij elke beweging de catheter voelde. Toen deze er uit was is mijn herstel ook wat sneller gegaan. Ook was herstellen met 1 geopereerde heup, en steunen op 1 niet geopereerde heup lastig. Links was geopereerd en deed pijn, rechts deed pijn omdat deze nog niet geopereerd was en dus nog een ''slechte'' heup was.  Ik heb met deze operatie 1 week in het ziekenhuis gelegen.

Rechterheup
Deze heup wist ik wat er ging gebeuren en wist ik wat ik moest doen, dus ben ik het hele proces veel sneller door gegaan. Positiviteit doet heel erg veel! Ik kwam uit de narcose en ben meteen rechtop gaan zitten, tot de verbazing van mijn moeder en de drie zusters om mij heen die dachten dat ik uit bed ging vallen, neehoor, ik trok mezelf gewoon op en ging zitten. Ik weet nog dat het zo snel ging dat ik wazig zag (ook van de narcose nog) en ik boos werd. Ik wilde graag mijn bril die ik alleen op heb voor het digibord op school of computeren. Mijn moeder gaf aan dat een bril niet hielp, dat de narcose even uit moest werken. Hier was ik het niet mee eens, ik wilde mijn bril! Na dat akkefietje reden we naar mijn kamer (ik kon weer gewoon zien) en heb ik zoals vorige keer gegeten (deze keer was ik totaal niet misselijk). Na een dag ging de catheter er al uit, want ik gaf aan dat ik dit niet fijn vond en ik wist dat deze mijn herstel ook een beetje in de weg zat (zoals bij links). De zuster vertelde dat hij er uit mocht, maar: als ik niet kon aanvoelen of ik moest plassen door verdoving rond dat gebied; hij er terug in moest. Dit is uiteindelijk niet gebeurt. Na het zitten, staan en lopen mocht ik bij deze operatie na 4 dagen al naar huis. 

Lopen met krukken
Als je dat parkour met krukken aflegt voordat je naar huis mag, legt de fysiotherapeut uit elke been je eerst moet gebruiken. Let maar eens op als je van een trap af loopt, naar boven zet je kracht op het been dat als eerste de traptree opgaat. De andere volgt. Bij het naar beneden lopen zet je juist kracht op het been dat niet als eerst gaat, want dat been buigt. Dus als je met rechts eerst de trap op gaat, zet je kracht op je rechter been. Als je met rechts als eerst naar beneden gaat, zet je juist kracht op je linkerbeen, want deze buigt. Hetzelfde is met een drempel, hier stap je zo overheen. Maar als je je goede been eerst neerzet, hoef je geen kracht te zetten op je geopereerde been. Omdat je gezonde been op de grond staat als je je geopereerde been optilt. 

Alle vragen/reacties zijn welkom!